Ik ben fucking saai

Kleine rant/vraag om hulp.

Ik (M27) woon nu anderhalf jaar op mezelf en merk dat wanneer ik thuis kom van werk, en eten heb gekookt en gegeten, ik daarna geen puf meer heb om echt iets te ondernemen. Hierdoor heb ik echt het gevoel dat ik gewoon niks over mezelf heb te vertellen.

Ik ben wel een sociale jongen, zit op voetbal en ben graag met m'n vrienden. Maar ik merk dat ik eigenlijk nooit echt over dingen kan meepraten, behalve m'n problemen. (Lange historie met mentale dingetjes en therapie) Door wat verkeerde keuzes zit ik met schulden waardoor ik niet echt geld heb om bijvoorbeeld naar de sportschool te gaan, laat staan op vakantie gaan om daar herinneringen en verhalen op te bouwen.

Als ik alleen ben ga ik wel eens hardlopen, maar verder besteed ik m'n tijd eigenlijk op de bank met niks zeggende tv op de achtergrond. Terwijl ik of Harry Potter voor de 10e keer lees, of eindeloos op m'n telefoon zit te scrollen tot ik naar bed ga.

1 op 1 met mij afspreken niks aan, want ik kan geen gesprek gaande houden. Door mijn intense ADHD ben ik tijdens zo'n date alleen maar aan het malen over wat voor reactie ik kan geven, in plaats van dat ik daadwerkelijk een reactie geef. Hierdoor ben ik zie ik weinig nut om af te spreken met mensen, omdat ik me toch alleen maar kut ga voelen over mezelf.

Wie oh wie heeft voor mij de magische oplossing om wat meer los te komen, of om mijn leven gewoon iets interessanter te maken.

Bedankt voor het lezen en meedenken. En een fijne donderdagavond

EDIT: Ik heb trouwens voor mijn ADHD ruim een jaar cognitieve gedragstherapie gehad, en ik slik dagelijks medicijnen. Deze helpen me met functioneren op m'n werk, maar op sociale momenten merk ik toch dat het weinig hulp biedt. Afgelopen drie jaar heb ik in therapie gezeten voor onder andere ook m'n ADHD weer, en ook voor wat problemen die na de scheiding van m'n ouders 3 jaar geleden naar boven kwamen. Moet eerlijk zeggen dat ik begrijp dat therapie weer een goede stap zal zijn, maar moet ook bekennen dat de afgelopen drie jaar heel heftig zijn geweest en ik een beetje huiverig ben om weer de sprong in het diepe te nemen.

EDIT2: Ik ben mentaal helemaal okay verder, ik zit niet in de put of iets. Heel lief dat mensen mij die health checks sturen, maar zo diep is het niet.